Zonen redden technisch duo van ondergang

De 6-puntenwedstrijd van Luctor F1 tegen Den Ham F1 heeft zijn naam eer aangedaan. De twee teams op de bodem van de ranglijst van de Hoofdklasse 8 waren er beiden op gebrand om voor het eerst een resultaat te halen. Voor het technische duo trainer John en coach Edwin was het erop of eronder. Bij verlies, zouden hun koppen gaan rollen. Daar zag het lange tijd ook naar uit totdat hun beider zoons op het laatste moment hun vaders van het schavot wegtrokken door Luctor F1 in de slotfase naar een 2-3 overwinning te schieten.

Vlnr: Teun, Wout (achter de vlag), Dominique, Glenn, Ryan, Niels, Gijs, Sil

In de laatste week van maart moest het dan eindelijk gaan gebeuren voor Luctor F1 in 2014. Na 6 (!) opeenvolgende nederlagen zou de eerste overwinning van het kalenderjaar gehaald moeten worden tegen mede-rodelantaarnhouder Den Ham F1. Het was Klaas Meijer die op maandagavond in hoogsteigenpersoon de training kwam bijwonen om de druk op te voeren bij het geplaagde technische duo John en Edwin. Deze ongebruikelijke actie van de jeugdvoorzitter kon maar één ding betekenen: Wordt er zaterdag geen resultaat gehaald, dan is het over en uit voor de geplaagde trainer en coach. De boodschap kwam goed over. Niet alleen de trainers, ook de spelers beseften wat er op het spel stond. Er werd getraind op het scherpst van de snede.

Geur opsnuiven van de plaatselijke middenstand

Ook op de ochtend van de wedstrijd zag uw verlaggever dat Teun er klaar voor was. Om half zes (een uur voor de wekker zou gaan) was hij al wakker en kon niet meer slapen. De avond tevoren was hij ook al netjes uit zichzelf om kwart over acht naar boven gegaan. Een goede nachtrust kon nooit kwaad dacht hij. Ongetwijfeld dachten zijn teamgenoten er net zo over want ze waren vol energie, toen ze zich om half acht meldden op de parkeerplaats van De Horst. Van hun ongeschoren papa's kon dat niet gezegd worden. Ze waren nog zo slaperig dat het nog maar de vraag was of ze de weg naar het verafgelegen Den Ham wel zouden kunnen vinden.

Fraai sanitair

Gelukkig had coach Edwin het navigatiesysteem in zijn leasebak goed ingesteld en kon hij de Luctorkaravaan zonder omwegen naar "De Rohorst" in Den Ham leiden. De ruim opgezette accomodatie van de club mocht er wezen. Een hoofdveld met een grote overdekte tribune, kleedkamers met douchefaciliteiten die een BVO niet zouden misstaan.en een fraai clubgebouw waar de koffie bruin stond en slechts een halve (!) euro kostte. Goed geregeld allemaal. Het aangename ochtendzonnetje deed de rest. Alle ingrediënten waren aanwezig om er een mooi voetbaldag van te maken.

De wedstrijd kon beginnen. In de openingsfase viel er nog weinig te beleven. De twee laagvliegers keken de kat uit de boom, in de wetenschap dat ze - door schade en schande wijs geworden - achterin eerst de zaken op orde moesten hebben voor ze aan aanvallen konden denken. Luctor deed dat vooral vanaf links, waar Teun opvallend degelijk en sober de opbouw verzorgde met Gijs als favoriet aanspeelpunt. Tot de middellijn ging alles goed maar eroverheen botste Luctor telkens op een soort mentale barrière. Het wist zich geen raad met het goedverzorgde positiespel van de Den Ham-achterhoede. Toch kregen de bezoekers de eerste grote kans. Glenn kon aan de rechterkant uithalen maar trof de paal.

De bezoekende fans hoopten dat dit het startschot zou zijn voor een barrage op het Hammer doel, maar zoals zo vaak dit jaar viel de goal aan de andere kant. De spits van Den Ham kreeg een grote kans en schoot hard op keeper Niels. Deze wist nog knap te redden maar de bal stuitte recht in de voeten van een meegelopen middenveldertje die vervolgens de bal in het doel kon lopen: 1-0. Dat was een tegenvaller. De klap kwam hard aan. Luctor leek even uit het veld geslagen en had geen antwoord klaar.

Donderpreek van coach Edwin

Ten einde raad werd de oplossing maar weer eens gezocht in kansloze solo's. Glenn en Ryan hadden hier in de najaarscompetitie nog vaak succes mee, maar na de winterstop was dit recept uitgewerkt. De teams in de hoofdklasse zijn van een ander kaliber. Op dit niveau ga je het niet redden zonder enige vorm van samenspel. De twee hardleerse Luctorianen hadden dit helaas nog niet begrepen en gingen steeds weer voor hun eigen kansen. Tevergeefs. Ook hun medespelers troffen blaam. Veel te apathisch keken ze de solo's van Glenn en Ryan aan, waar ze hen juist verbaal hadden moeten coachen en beter de vrije ruimte moesten opzoeken.

Op een puntertje van Glenn na, werd Luctor tot de rust niet meer gevaarlijk.

Spelers horen schuldbewust toe

Coach Edwin kon het niet langer aanzien en stapte in het rustsignaal gedecideerd het veld op. Hier zagen we "a man on a mission" Met een hartstochtelijke donderpreek werd het spel van de bezoekers gefileerd. In de tweede helft moest er uit een ander vaatje getapt gaan worden. Kein geloel, fussbal spielen! Trainer John gunde coach Edwin de rol van "bad cop" en zag het tafereel goedkeurend aan.

De spelers bleken gevoelig voor het emotionele betoog van hun coach. Ze wilden hem en trainer John niet laten vallen. Hun beider carrière zou immers afhangen van wat er nu ging komen. Ze wisten dat het uur u aangebroken was. De jongetjes werden van de mannen gescheiden. "De Helft van de Waarheid" zou nu gespeeld gaan worden.

Wat er zich vervolgens afspeelde op het kunstgrasveld van VV Den Ham zal tot de lengte der dagen door minstreels worden bezongen. Na het Wonder van Bern is er nu het Mirakel van De Rohorst. Een slag van epische proportisch ontspon zich voor de ogen van de meegereisde fans. De mannen van Luctor richtten zich op met de borst vooruit wachtend op het eerste fluitignaal voor de tweede helft.

Meteen namen de bezoekers het initiatief en werd Den Ham in de verdediging gedrongen. Luidruchtig aangevuurd door coach Edwin, kwamen er ook goede kansen. Een voorzet vanaf links werd bijna via een halve omhaal binnengeschoten door Sil en vlak daarna kreeg hij nog een mooie kans toen hij een terugvallende bal met binnenkant voet probeerde in te schieten. De keeper van Den Ham kon het schot echter keren. Net toen het leek dat de Hammer kruik ging barsten kreeg Luctor een enorme tegenslag te verwerken. De verdediging van de bezoekers was te ver meegekomen waardoor er grote gaten vielen in het achterveld. Twee spitsen van Den Ham zag hun kans schoon en wisten te ontsnappen aan de bewaking van Teun en Wout. Niels kon weinig meer uitrichten en kon de bal alleen nog maar uit het net vissen.

Donkere wolken pakten zich samen boven de hoofden van trainer John en coach Edwin. Was dit het dan? Coach Edwin moest er niets van hebben en schakelde nog een tandje bij. Zijn aanmoedigingen werden nu zo fanatiek en luidruchtig dat uw verslaggever voor de zekerheid vlug even met zijn telelens langs de muur van het clubgebouw speurde waar de AED hing. Voor het geval dat. Het bleek gelukkig niet nodig. De achtste man langs het veld was in topvorm. De mannen op het veld kregen er vleugels door en deden eindelijk wat er van ze gevraagd werd: samenspelen.

En opnieuw kwamen er mogelijkheden voor Luctor. Sil kreeg zijn derde kans, een ziedend schot dat rakelings langs de linkerpaal vloog. Het zat hem niet mee. Maar niets kon de mannen van trainer John en coach Edwin van de wijs brengen. Ze bleven maar komen

Vooral Glenn bleek een ware plaag voor de rechtsback van Den Ham. Niet alleen was hij steeds dreigend, hij had ook nog eens oog voor het spel om hem heen. In zijn ooghoek zag hij Ryan in kansrijke positie vrijstaan. Zijn pass kwam perfect aan bij de zoon van trainer John en deze schoot de bal onberispelijk tegen de touwen: 1-2!

Ryan scoort de 1-2...

...en de 2-2!

Alles was weer open. Het publiek voelde dat er iets stond te gebeuren en ging zich ook nadrukkelijk met het spel bemoeien. Hierbij moest vooral de scheidsrechter het ontgelden. Hij maakte zich weinig geliefd bij de bezoekers door enkele keren het spel te onderbreken bij kansrijke uitbraken van Luctor. Ook coach Edwin liet duidelijk zijn ongenoegen hierover blijken, hij liet zich niet piepelen. De spelers van Luctor bleven onverstoord hun best doen. De druk op het doel van Den Ham was onverminderd groot. De gelijkmaker hing in de lucht. Deze kwam er ook. Dominique kwam diep in het strafschopgebied in balbezit en kon vrij uithalen. De keeper wist de bal nog te blokkeren maar Ryan was goed meegelopen en kon de rebound probleemloos binnentikken. 2-2! Het stond weer gelijk!

De mentale tik die Luctor had uitgedeeld deed Den Ham happen naar adem. Dat deed ook coach Edwin, maar dan van pure vreugde en opwinding. Luctor rook nu bloed. Als een kleine generaal ging coach Edwin voorop in de strijd. Hij zweepte zijn mannen op om er nu vol in te gaan. De dood of de gladiolen. Het werden gladiolen. Het versufte Den Ham kon weinig meer dan tegenhouden terwijl Luctor zich gereedmaakte om de genadeklap uit te delen. Glenn leek het pleit te beslechten en schoot de bal onhoudbaar langs de keeper van Den Ham. Tot afgrijzen van alles en iedereen dat Luctor was, stuiterde bal via de paal terug het veld in. Maar daar was ineens Dominique die als een duveltje uit een doosje zich voor de bal wierp. Zijn vader zag het met open mond aan. Zijn hart stokte, evenals zijn stembanden. Zou het werkelijk? Zou na de twee goals van de zoon zijn collega nu zijn bloedeigen zoon de trainerscarrière van het illustere technische definitief uit het slop gaan trekken? Het gebeurde. Het was een simpel tikje van de Luctorspits, maar tegelijk ook de mooiste goal uit zijn nog jonge loopbaan. Een luid gejuich steeg op en overstemde voor het eerst deze wedstrijd het verbale geweld van coach Edwin, het was 2-3! Nog niet eerder stond Luctor dit kalenderjaar op voorsprong!


Nu was het zaak om de zaak dicht te timmeren. De moegestreden Wout die een dijk van een wedstrijd had gespeeld werd gewisseld voor Teun. Samen met Sil en Ryan moesten zij de wedstrijd tot een goed einde brengen. Even werd het nog spannend toen Den Ham met een laatste krachtsinspanning nog een aanval wist te organiseren. Hun rechtsbuiten schoot hard maar de bal zeilde over het doel. Niet lang daarna floot de scheids voor het eindsignaal. De buit was binnen en de carrières van trainer John en coach Edwin waren gered door hun beider zonen, al kostte het wel 3 jaar van hun leven.