Ter voorbereiding op de voorjaarscompetitie werd er op Sportpark de
Horst een vriendschappelijk duel afgewerkt tussen Luctor F1 en AVC
Heracles F1. In een enerverende wedstrijd die alle kanten opging, stond
er na twee keer 25 minuten 4-5 op het scorebord. De overwinning die
Heracles uit het vuur sleepte, dankten zij voor een groot deel aan een
blunder van de leidsman die de bezoekers terug in de wedstrijd bracht.
Een week voordat het competitievoetbal weer in alle hevigheid
losbarst, wilde het team van trainer John en coach Edwin graag nog een
oefenduel spelen om niet gelijk in het diepe van de Hoofdklasse te
worden gegooid. Na wat heen- en weerbellen vond men in AVC Heracles F1
een geschikte sparringpartner. De teams zijn aan elkaar gewaagd. In de
najaarscompetitie werd hier immers ternauwernood met 6-5 van gewonnen
terwijl Luctor F1 in de zaal juist de meerdere moest erkennen in de
mannen in zwart-wit (0-1).
De wedstrijd stond gepland
op 9 uur 's ochtends, terwijl de winter een poging deed om er dit jaar
toch nog wat van te maken. Spelers en publiek moesten dus vroeg op en
zich goed inpakken. Dat gold niet voor Teun en zijn papa. Zij mochten
een halfuurtje langer uitslapen omdat de blonde linkspoot kampte met een
pijnlijke lies. Hij vertelde dit pas om half acht 's ochtends aan zijn
papa, maar die vond het ergens helemaal niet zo erg. Hij wappte vlug dat
Teun niet kon spelen en draaide zich nog lekker even om.
Omdat
de afzegging van Teun zo laat binnenkwam was er geen tijd meer om zo
gauw een vervanger te vinden en moest de technische staf het doen met
een selectie van 8 man. In het begin van de wedstrijd was hier nog
weinig van te merken. Luctor spaarde zijn krachten niet en probeerde
meteen zijn stempel op de wedstrijd te drukken. Het creëerde kansen maar
kon het net niet vinden. Na verloop van tijd kroop Heracles uit zijn
schulp. De bezoekers waren wel doeltreffend en zo stond het voor iemand
er erg in had ineens 0-2, onder meer door een fraaie kopgoal uit een
corner.
Toen was het tijd voor Luctor om wat terug te
doen. Glenn wierp zich naar voren in zijn bekende dominante stijl en
haalde uit voor een schot van afstand. Het werd gepareerd door de keeper
maar in de herkansing schoot hij alsnog schitterend binnen, 1-2! Dat
gaf de burger moed. Heracles moest in het defensief en Luctor schakelde
een tandje bij. Er volgden kansen voor Gijs (twee keer paal) en ook
Glenn raakte het houtwerk (lat) na weer een poeier van afstand.
Uiteindelijk was het Ryan die Luctor weer langszij schoot. De thuisploeg
maakte zich op voor de rust maar de scheidsrechter wilde maar niet
affluiten. Trainer John raakte hierdoor enigszins van zijn apropos. Zijn
wisselschema lag in duigen en wist even niet meer hoe hij de resterende
wissels over het restant van de wedstrijd moest verdelen.
Luctor
ondertussen, snakte naar de rust. Het offensief dat hen uiteindelijk
weer op gelijke hoogte had gebracht had veel energie gekost waardoor
spelers bijna niet meer vooruit te branden waren. Hierdoor ontstonden
nog enkele hachelijke momenten voor het doel van Niels, maar Heracles
was nu niet doeltreffend. Na 5 lange minuten extra klonk dan toch het
rustsignaal.
In de pauze konden de verkleumde handjes
even opgewarmd worden aan de warmte-elementen die de mama van Niels bij
zich had. Dit had een verkwikkende
werking op de thuisploeg want in het tweede bedrijf was Luctor
aanvankelijk heer en meester. Net als in de eerste helft vonden Glenn en
Ryan het doel en stond het 4-2.
Hiermee was het nog niet gedaan, er
volgden nog vele kansen maar de keeper van Heracles weerde zich kranig.
De bezoekers wisten zich geen raad met het powervoetbal van Luctor en
leek klaar voor de sloop.
Maar toen gebeurde het... Het meisje in de
spits van Heracles controleerde een hoge bal met beide handen maar de
arbiter besloot tot ieders verbazing om niet te fluiten, omdat het kind
zich iets eerder had bezeerd en nog een beetje aan het huilen was. Hij
vond het sneu om het snikkende meisje
ook nog eens terug te fluiten.
Heracles
profiteerde optimaal van het sentimentele gemarchandeer van de leidsman
en scoorde 5 seconden erna. Opeens lag alles weer open en ging het spel alle
kanten op. Beide teams lieten grote gaten vallen in de verdediging en
speelden vol op de aanval. Er ontspon zich een hartverwarmende finale
waarin Luctor met name via rushes van Wout en solo's van Jermaine
gevaarlijk werden. Qua kansenverhouding had Luctor de bovenhand maar het
kwartje viel de andere kant op. In de wedstrijd van de kerende kansen
was het slotakkoord weer voor de bezoekers. Ze maakten nog twee treffers
en wisten de voorsprong met kunst- en vliegwerk te verdedigen
ondanks dat Luctor nog vele kansen kreeg, ook omdat de scheids andermaal
veel te lang liet doorspelen. En zo bleef het bij 4-5.
Na afloop
werd er nog lang nagepraat over de beweegredenen van de scheids om niet
te fluiten voor de handsbal van het meisje. Het was zaterdagavond zelfs
even
trending topic op de sociale media in Almelo en omstreken.
Verwacht wordt dat dit verhaal nog wel een staartje zal krijgen. Als dat
zo is, dan leest u dat als eerste hier.
